Predsjednik Upravnog odbora Andrićeve zadužbine akademik Miro Vuksanović uručio je danas nagradu koja nosi ime jedinog srpskog nobelovca Vladimiru Kecmanoviću za priču “Ratne igre” iz knjige “Kao u sobi sa ogledalima” (Laguna).
Nagrada “Ivo Andrić” za najbolju priču ili zbirku priča, koja je ustanovljena prema njegovoj testamentarnoj želji, uručena je 42. put, a svečanosti je prisustvovao i prvi dobitnik Dragoslav Mihailović.
Otvarajući skup na kome je bila srpska književna elita, upravnica Zadužbine, Žaneta Ðukić Perišić je navela imena svih dosadašnjih dobitnika i tako pokazala značaj i ugled ovog priznanja, podsetivši da se ono uručuje na dan Andrićevog rođenja i sastoji se od povelje i novčanog iznosa.
U kraćem govoru poslije primanja nagrade Kecmanović je, citirajući Vladimira Pištala da on misli da je Andrić bio pretpostavljeni Gavrilu Principu i “morao je da svrgne okupatora kako bi dobio Nobelovu nagradu”, došao do zaključka da “pisci iz srpskih zemalja, koje su u kolonijalnom statusu, nemaju nikakve izglede da dobiju to priznanje dok se situacija u kojoj se nalazimo suštinski ne promijeni”.
“Posledice kolonijalnog statusa i kolonijalne svesti koju takav status odlikuje mnogo su kompleksnije i teže od nemogućnosti da se stane rame uz rame sa Bobom Dilanom, ali ne dobiti pomenutu nagradu nije nikakva nevolja, dok veliku nevolju predstavlja činjenica da si, bez obzira na to šta radiš, unapred diskvalifikovan”, ocenio je Kecmanović.
On je dodao da je “jedna od dugoročnih najtežih posljedica kolonizacije gubitak svijesti o značaju sopstvene, pa samim tim i bilo koje druge kulture, a gubitak značaja nagrade koje se kod nas dodeljuju, samo je pokazatelj tog gubitka”.
Na kraju, Kecmanović je izrazio nadu da su žiri svojom odlukom i on svojim djelom dokazali kako je i “u kolonizovanoj zemlji moguće ostati duhom nekolonizovan”.
(Tanjug)
