Crna Gora se nalazi na pred smjenom vlasti – to bi mogao biti sažeti zaključak telefonskog istraživanja koje je istraživački tim NSPM iz Beograda, pod rukovodstvom Đorđa Vukadinovića, sproveo od 21. do 29. jula na reprezentativnom uzorku od 1064 punoljetna građanina Crne Gore.
Istraživanje je rađeno prije sklapanja velike narodne koalicije koju čine DF, SNP, Prava i Narodni pokret.
Ukoliko opozicija ne napravi neki baš krupan gaf i ukoliko Đukanović u poslednji čas iz rukava ne izvadi neku čudesnu kartu, predstojeći izbori bi mogli predstavljati kraj ere vladavine DPS-a u Crnoj Gori.
“Zapravo, u situaciji kada pet nedelja pred izbore stranke koje čine aktuelnu vlast ne dobacuju ni do 40 odsto podrške opredeljenih birača (a što u ukupnom biračkom tijelu ostaje znatno ispod 30 odsto svih punoljetnih građana), kada su protiv režima najuglednije institucije i najpopularnije ličnosti Crne Gore, izgledna smjena vlasti ne bi bila samo stvar vjerovatnoće, nego i neminovnosti.
Opozicione stranke u zbiru imaju jasnu većinu i – teoretski gledano – promjena vlasti trebalo bi da bude samo formalizacija ovakvog stanja na terenu.
Ovo istraživanje je završeno mjesec dana prije parlamentarnih izbora u Crnoj Gori. U regularnim okolnostima to je prilično kratko vrijeme da bi se moglo nešto krupno promijeniti. Ali u aktuelnim, crnogorskim i balkanskim prilikama, gdje se stvari mijenjaju i dešavaju preko noći, 4-5 nedelja djeluje kao prava politička vječnost.
Svega 23,3 procenta građana Crne Gore smatra da danas živi bolje nego prije četiri godine. A čak 58,2 odsto ispitanika smatra da stvari u Crnoj Gori “idu u lošem pravcu”.
Sporni “Zakon o slobodi vjeroispovjesti”, koji je bio neposredni povod za najveću krizu u Crnoj Gori nakon osamostaljenja, podržava svega 24,1 odsto građana.
A u sporu SPC (Mitropolije crnogorsko-primorske), koju je predsjednik Đukanović apostrofirao kao glavnog predvodnika opozicije, i NVO CPC Miraša Dedejića odnos je 61,7 : 16,7 u korist SPC i mitropolita Amfilohija – što sve ne može da ne ostavi traga čak i na, u principu, disciplinovano biračko tijelo DPS-a. (“Stalno sam ga glasala. Đukanovića. Ali sad, posle ovoga što čini sa crkvom, bogomi, neću” – komentar jedne starije ispitanice.)
Konačno, kada je u pitanju “afera Koverta”, više od polovine ispitanika (51,2) smatra da je Dr Duško Knežević “dokazao postojanje korupcije u vrhu vlasti i DPS-a”, dok samo 14,3 odsto misli suprotno.
U ovom istraživanju opozicioni politički faktori su prikazani pojedinačno, iako su u međuvremenu neki od njih stupili u – mahom – logične i “prirodne” koalicije, što bi takođe moglo samo još dodatno da poveća glavobolju u redovima vladajuće stranke.
Potencijalni problem – iako to može biti i prednost – za opoziciju predstavlja to što nema jasno profilisanog i izgrađenog lidera. Ubjedljivo najbolje ocijenjene ličnosti u Crnoj Gori, generalno, kao i u očima opoziciono nastrojenih građana, jesu Mitropolit Amilohije i Vladika Joanikije. I oni su jedini od svih javnih i političkih ličnosti ocijenjeni srednjom ocenom “vrlo dobar” i imaju ubjedljivo najveći broj (44,1 i 43,6 odsto) odličnih ocena.
A odmah posle njih je aktivistkinja Vanja Ćalović Marković (ocjena 3,02).
Odsusutvo dominantnog lidera, kao što rekosmo, može da bude i prednost jer vlast nema na koga personalno da fokusira negativnu kampanju. A slično se može reći i za ideološku šarolikost opozicione grupacije.
Argumenti protiv jednih (“konzervativci”, “klerikalci”) naprosto ne pogađaju druge – i obrnuto. Nekolicina dobro profilisanih opozicionih grupacija koje se međusobno ne napadaju može se u zbiru pokazati kao efikasnije sredstvo borbe od upornog (i neuspješnog) forsiranja “jedne opozicione kolone”.
Suočen sa evidentnim padom podrške, aktuelni režim je, čini se, odlučio da igra “va bank” i političku i medijsku oštricu usmjerio na SPC i Mitropoliju crnogorsko-primorsku, pokušavajući da vremešnog mitropolita i vladiku Joanikija predstavi kao frontmene opozicionog bloka.
To jeste rizična i na prvi – pa i drugi – pogled gotovo samoubilačka strategija vlasti. Ali računica je vjerovatno sledeća: Ako sam već sa litijama i “Zakonom o slobodi vjeroispovesti” izgubio onaj tradicionalniji dio biračkog tijela – hajde da se barem pokuša sačuvati što više od onog “modernog”, “građanskog” i “suverenističkog”.
Jer, u protivnom, DPS-u kao baza preostaje samo državni aparat i oni koji su za njega poslovno, interesno i egzistencijalno vezani. A to, ma koliko da nipošto nije malo, ipak nije većina.
Jedan od načina na koji vlast može pokušati da prevaziđe ovaj deficit podrške jeste još jedno forsiranje “referendumske atmosfere”, odnosno pokušaj da se svaki glas protiv režima predstavi kao “glas protiv crnogorske državnosti i suverenosti”.
Ali to, najblaže rečeno, nije baš jednostavno kada u tom opozicionom taboru imate i URU, Demos i Demokrate (a o SPD-u da i ne govorimo). U principu, izuzmemo li podršku nacionalnih manjina, Milo Đukanović je u Crnoj Gori pobjeđivao uz pomoć vješte kombinacije ekonomskih i “identitetskih” faktora.
Svaka autoritarna vlast, prije ili posle, završi u nekoj vrsti paranoje i obračunu sa imaginarnim “spoljnim” i “unutrašnjim” neprijateljima koji se svakodnevno umnožavaju. A uz to onda ide i permanentna opsesija “stranim faktorom koji nam radi o glavi”, sa – u ovom konkretnom slučaju – više ili manje otvorenim aludiranjem i prozivanjem Moskve i Beograda.
Moguće da ovim prozivkama vlast više računa da alarmira i za sebe mobiliše uticajne političke činioce na Zapadu. Kakav će odjek takva startegija imati u Briselu, Berlinu i Vašingtonu, u ovom trenutku, teško je procijeniti. Ali, u svakom slučaju, takvi pokušaji ne odjekuju baš dobro kod najvećeg dijela crnogorskog biračkog tijela.
A SPC, Mitropolit Amfilohije, Srbija i Rusija i dalje imaju ubjedljivo najveći ugled i uživaju najveću podršku u očima “običnih” građana Crne Gore.
Konačno, treća i poslednja moguća strategija vlasti jeste širenje neverice i defetizma kod potencijalnih opozicionih birača i podsticanje uvjerenja kako “nema šanse da se išta promijeni”. Osvrt na neke prethodne slučajeve i situacije (uključujući i onu iz 2016.) ovoj režimskoj taktici daje dodatno na uvjerljivosti.
No, zaključak ovog našeg istraživanja i ove analize jeste da – statistički i politički gledano – šanse za promjenu definitivno ima. A da li će do nje zaista i doći zavisi od više činilaca. Od kojih su, prije i posle svega, ipak, najvažniji faktor sami građani Crne Gore”, stoji u saopštenju.
(borba.me)
