Nakon što je opskurni “Jutjub” kanal “HelmCast” (bivši “Balkan info”) krajem juna objavio intervju sa navodnim pukovnikom srpske policije Slavkom Nikićem, čije su delove potom preuzela glasila bliska režimu crnogorskog diktatora Mila Đukanovića, nameće se pitanje ko je ustvari ovaj čovek, koji u kontinuitetu optužuje srpske vlasti za “izdaju” nacionalnih interesa na KiM, a jednog od lidera crnogorske opozicije Andriju Mandića za direktnu saradnju sa Đukanovićem na planu kreiranja afere o navodnom pokušaju državnog udara u Crnoj Gori 2016. godine?
Iako Nikić nastoji da u srpskoj javnosti bude (pre)poznat kao autor više knjiga u kojima je pokušao da dokumentuje stradanja srpskog naroda na KiM, ili kao (navodni) dobro pozicionirani pripadnik srpskih policijsko-bezbednosnih struktura u periodu turbulentnih dešavanja na KiM tokom poslednje decenije prošlog veka, stvarna slika o njemu je bitno drugačija. Naime, ova slika prikazuje čoveka sklonog lažima i preteranom samohvalisanju, u ranijem periodu uključenog u brojne kriminalne aktivnosti, a sada ozbiljno narušenog psihofizičkog stanja, koji pokušava da pažnju javnosti privuče plasiranjem delimično ili potpuno izmišljenih, a u svakom slučaju senzacionalističkih teza.
Ipak, krenimo redom: Nikić je početkom osamdesetih godina prošlog veka, zbog krivičnog dela silovanja, od strane Okružnog suda u Prištini bio osuđen na 5 meseci zatvora. Devedesetih godina, dok je još uvek živeo na KiM, kraće vreme je bio zaposlen u izvesnoj građevinskoj firmi, iz koje je otpušten zbog pronevere, da bi se nakon toga upustio u šverc i reketiranje, lažno se predstavljajući kao uticajni pripadnik “specijalne jedinice” Službe državne bezbednosti (SDB), i hvaleći se da je upućen u “najveće tajne” SDB. Inače, Nikić u ovom pogledu nije pravio razlike po nacionalnoj osnovi, pa je reketirao kako imućne Albance, tako i svoje sunarodnike.
Narednih godina je središte svojih životnih (a samim tim i kriminalnih) aktivnosti izmestio u Zrenjanin, gde je od strane Opštinskog suda 1998. godine zbog krivičnog dela poreska utaja osuđen na kaznu zatvora u trajanju od 4 meseca, uslovno 2 godine. Bez obzira na to, sve do povlačenja srpskih policijsko-bezbednosnih snaga sa KiM bio je prisutan i u južnoj srpskoj pokrajini. S tim u vezi, tokom NATO agresije na SRJ 1999. godine boravio je u Prištini kao pripadnik rezervnog sastava Ministarstva unutrašnjih poslova (MUP) Srbije. Iako je potencirao svoje navodno učešće u borbenim dejstvima protiv albanskih terorista, pouzdani izvori koji su insistirali na anonimnosti preneli su nam da je zapravo bio deo kriminalne grupe koja je presretala i pljačkala albanske civile koji su pokušavali da napuste teritoriju KiM i pređu u Crnu Goru preko graničnog prelaza “Mehov krš” (sada “Špiljani”), ali i to da je bio u bliskim vezama sa pojedinim kriminalcima albanske nacionalnosti.
Kada je reč o njegovim aktivnostima na području Zrenjanina, i u ovom gradu je nastavio da se bavi reketiranjem, a među njegovim žrtvama je bio i Petar Rapajić zvani Baća, nekadašnji službenik Opštinskog suda za prekršaje u Prištini, koji je usled toga bio primoran da napusti Zrenjanin. Nikić je u Zrenjaninu osnovao firmu “Nikić-Trejd”, koja mu je služila kao pokriće za inkriminisane aktivnosti, pri čemu se predstavljao kao uticajni pripadnik MUP-a i potencirao navodne dobre veze u vrhu SDB, a kako bi ostavio što jači utisak sa sobom je često nosio pištolj i hekler. Pritom, uspostavio je veze sa pojedinim pripadnicima Sekretarijata unutrašnjih poslova (SUP) u Zrenjaninu, posredstvom kojih je dolazio do podataka o osobama protiv kojih se vode istrage ili se na drugi način nalaze u operativnom zahvatu, da bi potom od tih istih osoba zahtevao novčana sredstva kako bi urgirao da SUP obustavi svoje aktivnosti prema njima.
Tokom narednog perioda, uspostavio je veze sa kriminalnim strukturama iz Crne Gore i Republike Srpske (RS), uključenim u krađu skupocenih automobila i krijumčarenje narkotika.
Poslednjih godina, Nikić je kriminalne aktivnosti zamenio navodnom borbom za srpske nacionalne interese, pri čemu se kao konstanta njegovih nastupa mogu izdvojiti optužbe na račun srpskog državnog vrha da ne vodi dovoljno “nacionalnu” politiku, i da navodno priprema izdaju nacionalnih interesa na KiM.
Ujedno, Nikić se uključio u rad pojedinih kozačkih udruženja u Srbiji, po kom osnovu je uspostavio kontakt sa osobama koje je Đukanovićev režim označio kao organizatore i izvršioce navodnog pokušaja državnog udara. S tim u vezi, Nikić u kontinuitetu plasira insinuacije da se iza insceniranog “državnog udara” krije nekakav dogovor srpskih vlasti sa Đukanovićevim režimom, a sebe nastoji da prikaže kao čoveka koji je to “na vreme” prepoznao i uvideo. Takođe, u sklopu ovih senzacionalističkih konstrukcija, Mandića konstantno apostrofira kao navodnog Đukanovićevog operativca “broj jedan” u realizaciji pomenutog scenarija.
Teško je oteti se utisku da Nikić svoje izmišljotine plasira po narudžbini, dobijajući za to novac iz krugova kojima je u interesu da njihove insinuacije i dezinformacije brzo i efikasno stignu do raznoraznih “teoretičara zavere” i drugih psihički labilnih lica koja željno iščekuju Nikićeva “revolucionarna” otkrića, zaogrnuta u privlačni narativ izdaje srpskih nacionalnih interesa. Cilj je da ta lica pomenute insinuacije i dezinformacije potom šire dalje i zaluđuju javnost, kako bi skrenula njenu pažnju sa istinskih problema i pretnji. Imajući to u vidu, jasno je da u aktuelnom slučaju iza Nikića finansijski stoji Đukanović ili neko od njegovih najbližih saradnika, ali je istovremeno i žalosno što je apsolutni gospodar Crne Gore spao na tako niske grane da se u realizaciji svojih političkih ciljeva i blaćenju protivnika mora oslanjati na moralne olupine poput Nikića.
(Glas Javnosti)
