Za crnogorsku javnost, ovih dana fokusiranu na pandemiju koronavirusa i njene posledice, veliko iznenađenje predstavljao je izlazak iz dugotrajne političke zavetrine poslanika opozicione Socijalističke narodne partije (SNP) u Skupštini Crne Gore Srđana Milića, koji se opredelio da bitisanje na marginama političkog života makar na trenutak prekine iznošenjem optužbi na račun nekadašnjeg predsednika Političkog saveta vladajuće Demokratske partije socijalista (DPS) Svetozara Marovića da je navodno iz Crne Gore izneo neverovatnih 400 miliona evra. Međutim, mnogo više od optužbi na Marovićev račun pažnju je privuklo to što je Milić rekao da je pomenute podatke dobio, ni manje ni više, nego od glavnog specijalnog tužioca Milivoja Katnića, do krajnjih granica kompromitovanog ulogom u vodvilju poznatom kao “slučaj državni udar”.
Sagledavajući lik i (ne)delo Milića, treba reći da je reč o jednom od produkata političke kuhinje apsolutnog gospodara Crne Gore Mila Đukanovića, koji je, uprkos tome što mu je Marović duži niz godina bio jedan od najbližih saradnika, na području njegove rodne Budve voleo da stvara, neguje i koristi pojedine političke figure, dozirano im, posredstvom infrastrukture DPS i sebi lojalnih medija, ubrizgavajući politički uticaj, i koristeći ih za slabljenje Marovićevih pozicija, sve u ubeđenju da bi Marović mogao previše da proširi uticaj na organizaciju DPS. Tako je svojevremeno Đukanovićev izbor pao na Milića, u to vreme sitnog preduzetnika i vlasnika jedne trgovinske radnje u Budvi, koji se, koristeći Đukanovićevu podršku i logistiku, vinuo do (i za samog sebe) neslućenih političkih visina, dolazeći na čelo SNP, gde je, uprkos i više nego ograničenim kapacitetima, proveo čak 11 godina, dovodeći ovu nekada uglednu i snažnu stranku maltene u stanje političke hibernacije.
U prilog tome svedoči da je kao kandidat SNP na predsedničkim izborima 2008. godine Milić doživeo debakl, ne samo u poređenju sa pobednikom ovih izbora, kandidatom DPS Filipom Vujanovićem, nego i u odnosu na glasove koje su osvojila druga dvojica kandidata opozicije, Andrija Mandić i Nebojša Medojević. Posebno ubedljiv poraz na ovim izborima Milić je pretrpeo na području svoje Budve, što je uticalo da se kod njega stvori snažan osećaj inferiornosti, pri čemu je krivicu za svoje neuspehe svaljivao na Marovića, smatrajući da ga on “minira” u Budvi. To je vešto koristio Đukanović, organizujući, u formi tajnih “noćnih razgovora”, sastanke sa Milićem u Virpazaru, kojima su povremeno prisustvovali i Vujanović i nekadašnji gradonačelnik Podgorice Miomir Mugoša, a na kojima je, kako smo saznali od krugova bliskih vrhu DPS, koji su insistirali na anonimnosti, razgovarano o Maroviću i mogućnostima za njegovu kompromitaciju, a potom i procesuiranje.
Međutim, Milićeva uloga DPS žbira je razotkrivena u njegovoj partiji, od kog trenutka kreće slabljenje njegove pozicije i ugleda u SNP. Iako je i dalje poslanik SNP, o stepenu njegove kompromitovanosti u sopstvenoj stranci možda najbolje govori to da ga je sadašnji lider SNP Vladimir Joković pred partijskim kolegama u više navrata optužio da je direktno uticao na srozavanje ugleda stranke ulaskom u tzv. Veliku koaliciju Ključ sa Demokratskim savezom (DEMOS) i Ujedinjenom reformskom akcijom (URA) uoči parlamentarnih izbora 2016. godine, na kojima je, uprkos pompeznim najavama, osvojeno tek 9 poslaničkih mandata, od kojih su SNP pripala 3, što predstavlja ubedljivo najlošiji izborni rezultat od osnivanja stranke.
Takođe, Milića su stranačke kolege optuživale i da je osnivanje koalicije “Ključ” dogovorio sa Đukanovićem, a kako bi uoči pomenutih izbora bila oslabljena prosrpska opozicija.
Sve navedeno i više nego dovoljno govori o ugledu Milića i osnovanosti njegovog prava da se na crnogorskoj političkoj sceni predstavlja kao borac protiv korupcije. Treba dodati još samo i to da se, pristajanjem da faktički bude Đukanovićev eksponent, svrstao u red takvih veličina kao što je još jedan politički marginalac, osnivač i prvi predsednik opskurne stranke ništa manje opskurnog naziva Crnogorska, Dragan Ivančević-Purko, koji je u svojoj karijeri promenio više stranaka, i čije je “čedo” Crnogorska, po Đukanovićevom direktnom nalogu, u aktuelnom periodu angažovano na rušenju legitimne i demokratski izabrane vlasti u Budvi. Lepo društvo, nema šta.
(nacionalist.rs)
