Budući da aktuelni podaci iz krugova bliskih vrhu vladajuće crnogorske Demokratske partije socijalista (DPS) upućuju na to da je došlo do sukoba između lidera DPS i dugogodišnjeg crnogorskog diktatora Mila Đukanovića i njegovog donedavno najbližeg saradnika i glavnog političkog savjetnika Milana Roćena, te da se ne isključuje ni mogućnost ozbiljnih podjela i rascjepa u ovoj stranci, nameće se potreba podrobnijeg sagledavanja Roćenovog lika i djela.
Naime, ovaj rođeni Žabljačanin je svoj uspon ka vrhu crnogorske nomenklature započeo još 1980-ih godina, kada je najprije bio zadužen za informisanje i propagandu u Savezu komunista Crne Gore (SKCG), da bi nakon toga bio postavljen za šefa Kabineta predsednika Centralnog komiteta SKCG, u vrijeme dok su na ovoj funkciji bili Dobroslav Ćulafić i Vidoje Žarković. Još u to vreme, Roćen je stekao imidž političkog intriganta i smutljivca par ekselans, čiji je zaštitni znak bio (i ostao) lukavi osmeh ispod prepoznatljivih brkova. Kako je u istom periodu put ka najvišim vrhovima vlasti u Crnoj Gori (ispostaviće se, i ka višedecenijskom držanju ove države u mraku lične diktature) postepeno krčio “mlad, lijep i pametan” Đukanović, procijenio je da će mu na ovom putu od pomoći biti Roćenova ambicija i beskrupuloznost, očigledno u skladu sa onom latinskom “slično se sličnom raduje”.
Inače, zanimljivo je da je osvjedočeni komunista Roćen bio jedan od najbližih i najpouzdanijih Đukanovićevih saradnika u periodu uvođenja višepartizma u Crnoj Gori i transformacije SKCG u DPS. Takođe, Roćen je, sa svojim mnogo puta potvrđenim spletkaroškim sposobnostima, za Đukanovića bio od neizmjerne koristi i u periodu svojevrsnog “trijumvirata” unutar DPS, koji su činili još i Momir Bulatović i Svetozar Marović, sve do dobro poznatog rascjepa u DPS, koji je rezultirao izdvajanjem dijela stranke predvođenog Bulatovićem i osnivanjem Socijalističke narodne partije (SNP), te potvrđivanjem apsolutne dominacije Đukanovića kako unutar DPS tako i na crnogorskoj političkoj sceni uopšte, koja traje do današnjih dana.
Od tog doba, u znak zahvalnosti za obezbjeđivanje neprikosnovene pozicije Đukanovića unutar stranke, Roćen je počašćen funkcijom nosača Đukanovićeve aktn-tašne i pisca njegovih govora, koji su po pravilu obilovali ratobornom, ali prije svega ispraznom neokomunističkom retorikom.
Za svoje udvorištvo Roćen je nekoliko godina kasnije, u sumrak zajedničke države Srbije i Crne Gore, od Đukanovića nagrađen pozicijom ambasadora u Moskvi, koju je iskoristio za lično bogaćenje i uspostavljanje konekcija sa pojedinim ruskim oligarsima, ali i za plasiranje svojih antisrpskih stavova, za koje nije do kraja jasno da li su urođeni ili predstavljaju plod dugogodišnjeg Roćenovog bitisanja u strukturama SKCG. Bliskost sa Đukanovićem i odanost pravovjernom montenegrizmu su doprinijeli da se 2006. godine, u vrijeme održavanja referenduma o nezavisnosti Crne Gore, nađe i na položaju menadžera kampanje tzv. Bloka za nezavisnu Crnu Goru. Međutim, negdje u ovo vrijeme Roćen je počeo da ispoljava intenzivnu surevnjivost prema kontroverznom crnogorskom biznismenu Zoranu Bećiroviću-Ćoću, takođe članu Đukanovićeve kriminogene svite.
Pritom, pojedina saznanja ukazuju da je Roćenu daleko više od prisnosti Đukanovića i Bećirovića zasmetala Ćoćova bliskost sa svojevremeno najvećim stranim investitorom u Crnoj Gori, ruskim oligarhom Olegom Deripaskom, koji je pod krajnje sumnjivim uslovima kupio, a kasnije i upropastio jedan od najvećih crnogorskih privrednih subjekata, Kombinat aluminijuma Podgorica (KAP). Sa svoje strane, Bećirović nije propuštao priliku da u sebi bliskim medijima “opljune” Roćena kao bezličnog smutljivca i relikt komunističkog doba, dok je Đukanović, u maniru kakvog feudalnog gospodara, sve to prećutao, i po dobro poznatom i provjerenom načelu “zavadi pa vladaj” dopustio da se članovi njegove kamarile međusobno glože i podmeću jedni drugima, pametno procjenjujući da na ovaj način samo postaju slabiji i zavisniji od njega i njegove podrške.
Kao još jedna crtica u Roćenovoj političkoj biografiji može se navesti da je lično doprinijeo političkoj promociji nekadašnjeg premijera i ministra spoljnih (“vanjskih”) poslova Crne Gore Igora Lukšića, koga je navodno svojevremeno “prevrbovao” da pređe u DPS iz Liberalnog saveza Crne Gore (LSCG) Slavka Perovića. Lukšić je inače bio projektovan kao otjelotvorenje vizije “pravovjernog (čitaj: novokomponovanog) Dukljanina”, ali je, na zaprepašćenje Đukanovića i Roćena, izrazio spremnost za određene kompromise sa srpskim narodom u Crnoj Gori, prevashodno po pitanju jezika, nakon čega je, uz fingirane demonstracije dijela nevladinog sektora zbog loše ekonomsko-socijalne situacije, iza kojih je, čudna li čuda, stajao pomenuti dvojac, Lukšić bespovratno diskreditovan, da bi na njegovo mjesto u decembru 2012. godine došao Đukanović.
Pored toga, Roćenu se pripisuje i rukovođenje “Grand ekipom”, nazvanom po istoimenom ugostiteljskom objektu u Podgorici gde se okupljalo njeno “članstvo”, uništenom u bombaškom napadu u septembru 2015. godine. Reč je o gotovo mitskoj pojavi na crnogorskoj političkoj sceni, uticajnoj političko-bezbednosno-kriminogenoj grupaciji unutar DPS, koja se duži niz godina borila za prevlast (i stavljanje šape na najunosnije poslove u državi) sa tzv. Mojkovačkim klanom, oličenim u aktuelnom crnogorskom premijeru Dušku Markoviću. U mračnim separeima kafea “Grand” godinama je, u tišini i strogoj tajnosti, uvećavan kapital i moć članova “Grand ekipe”, što je Roćenu lično omogućilo da, kao stvarni vlasnik građevinske kompanije “Bemaks”, dobije skoro svaki tender u oblasti niskogradnje u Crnoj Gori, uključujući asfaltiranje puteva u najzabitijim krajevima ove države.
Unutar “Grand ekipe”, Roćenovi najbliži saradnici su bili nekadašnji visoki funkcioneri Agencije za nacionalnu bezbednost (ANB) Zoran Lazović i Duško Golubović, sada angažovani u Upravi policije (UP) Crne Gore, na čijem čelu je inače jedan od predvodnika rivalskog “Mojkovačkog klana”, Veselin Veljović (!). Priča o “Grand ekipi” je faktički okončana sa pomenutim bombaškim napadom, prilikom kojeg nije bilo žrtava, ali su njeni (navodni) pripadnici ostali na istaknutim funkcijama u strukturama vlasti.
Bilo kako bilo, Roćenove ambicije unutar DPS i u ešalonima crnogorskih vlasti su uvijek bile veće od onoga što je Đukanović bio spreman da mu ponudi, što su doskora naizgled uspješno prikrivali jedan od drugog. Pritom, Roćen je za dio članstva DPS bio i ostao “strano tijelo” – Đukanovićev čovjek od zadatka i intrigant čiji se politički kraj željno iščekuje. Uprkos tome, on je svih ovih godina uspjevao da se održi u najvišim sferama crnogorske politike, pri čemu nije do kraja jasno da li bi na tome mogao da zahvali svojoj vještini i karakternim crtama, ili pak tome što ga Đukanović posmatra kao svojevrsnu “Pandorinu kutiju”, iz koje bi, kada (i ako) se otvori, mogle da isplivaju njegove najmračnije tajne, koje bi ga jednom zasvagda poslale na smetlište istorije. Tajne poput stvarne pozadine privatizacije KAP i uloge Đukanovića u tome.
Dok se to ne dogodi, Đukanović će nastaviti da živi u iluziji da Roćena drži u šaci, i da će bez većih problema moći da izađe na kraj sa njegovim ambicijama da odvoji deo DPS. Međutim, nije isključeno da bi na kraju moglo da se ispostavi da je Roćen, zahvaljujući političkoj trajektoriji koja decenijama prati Đukanovićevu, i dugogodišnjoj ulozi Don Milovog konsiljerea, uspeo da oko Đukanovića izgradi nevidljivu paukovu mrežu kompromitacija, te da samo iščekuje trenutak kada će se on u toj mreži zapetljati. Đukanovića da pokrene talas promjena u DPS?
(nacionalist.rs)
