U sredu 12. februara navršava se punih 30 godina od prerane smrti Nenada Radulovića Neše Leptira, koji je sa “Poslednjom igrom leptira” za samo deset godina aktivne muzičke karijere ostavio neizbrisiv trag na muzičkom podneblju nekadašnje države.
Bend “Poslednja igra leptira” osnovan je 1977. godine, a do 1981. nastupali su kao akustičarski sastav, održavši više od 200 koncerata bez ijednog snimljenog albuma. Prvi studijski album snimaju 1982. godine predstavivši se, uz kultne pesme “Vrati se” i “Nataša”, kao potpuno nova i autentična pojava na pop-rok sceni.
U tom periodu uspeli su da, bez muke, 15 puta rasprodaju koncerte u Domu sindikata. Nizali su se koncerti širom tadašnje države i vanvremenske pesme koje su ostale kao svedočanstvo Nešinog specifičnog, vrcavog duha prepunog inteligentnog humora, neusiljene duhovitosti, ali i duboke emocije: “Grudi moje balkanske”, “Taksi”, “Dečko, ‘ajde oladi” , “Jeleni umiru sami”, “Vrati se”, “Srce od meda”, “Kurs za šmekere”, “Ruska čokolada”…
Tokom desetogodišnje karijere objavili su pet studijskih albuma, prodali više od 600.000 ploča, svoju veliku scensku originalnost pokazali u više od 1.500 koncerata, čime su ostavili neizbrisiv trag u pop kulturi na ovim prostorima. Nenad Radulović bio je i jedan od najkreativnijih umetnika koji su delovali u okviru “Indeksovog radio pozorišta”.
Godine 1986. Neša započinje snimanje šestog studijskog albuma, a jedino je za pesmu “Modra bajka” uspeo da snimi tonski zapis. Neposredno pred smrt, u bolnici, napisao je tekst za pesmu “Suze sa zvezda padaju” za koju je, po želji njegove porodice 28 godina kasnije, Milan Đurđević, frontmen “Nevernih beba”, napisao muziku i aranžman.
Živu uspomenu na njega čuvaju njegove pesme, koje pevaju i generacije koje danas slušaju potpuno drugačiju vrstu muzike, prijatelji, saradnici i porodica – majka Boška (93 godine), brat Željko, snaha Vesna i bratanac Nikola, koji je krenuo stričevim stopama – glumi, peva i svira gitaru i koji je u spotu “Suze sa zvezda padaju” odigrao upečatljivo i potresno ulogu Nešine životne priče.
(Tanjug)
