Od 12. maja 1995. godine do kraja rata vođena je operativna akcija “Vranduk” koja je obezbjeđivala punu informisanost Centra službi bezbjednosti /CSB/ Zenica, kojim je upravljao Šefik Džaferović i komande Trećeg korpusa tzv. Armije BiH, na čijem je čelu bio Sakib Mahmuljin, o svakom kretanju i aktivnostima pripadnika odreda “El mudžahedin”, a posebno njegove komande, ističe ekspert za borbu protiv terorizma Dževad Galijašević.
Objekat u kojem su se nalazili mudžahedini Sektor državne bezbjednost CSB Zenica vodio je pod operativnim nazivom “Kinšasa” još od početka 1993. godine, ističe Galijašević u autorskom tekstu za Srnu pod nazivom “Vozuća kao prijetnja, ratni zločin i sramota BiH”.
On navodi da se u sintezi službenih dokumenata i operativnih mjera CSB Zenica od 21. aprila 1995. godine, koji pokriva 1994. godinu, odred “El mudžahedin” povezuje sa uvozom velikih količina oružja, sa vezama i kontaktima prema stranim obavještajnim službama, sa kontraobavještajnom zaštitom koju za njih vrši Ajman Avad, sa vezama i kontaktima sa radikalnim islamističkim grupama u Pakistanu, Egiptu, Saudijskoj Arabiji, te sa štampanjem radikalne vjerske literature koja odstupa od shvatanja i praktikovanja islama među muslimanima u BiH.
Veze “El mudžahedina” sa terorističkim aktivnostima
U sintezi službenih dokumenata Sektora državne bezbjednosti, CSB Zenica, od 22. aprila 1995. godine, navodi se da se, analizirajući do sada sačinjenu dokumentaciju sa objekta “Kinšasa” došlo do određenih bezbjednosno interesantnih saznanja koja ukazuju na veze jedinice “El mudžahedin” sa počiniocima nekih terorističkih akata.
“Terorističke aktivnosti odnose se uglavnom na kidnapovanje i ubistvo engleskih humanitaraca Pola Godala, ranjavanje Sajmona Kinga i Dejvida Kurta, zatim ubistvo egipatskog generala, otmicu Živka Totića-oficira HVO, te otmice pripadnika jedinice žEl mudžahedinž iz zeničke bolnice, odnosno Kazneno-popravnog doma Zenica”, ističe se u tom dokumentu.
Već 27. aprila 1995. godine Džaferović u ime Centra službi bezbjednosti potpisuje dokument pod nazivom “Presjek obrađenih predmeta koji ukazuju na terorističku djelatnost”.
Galijašević navodi da pojam terorizam i teroristička aktivnost u BiH nikada niko nije upotrebio kao definiciju aktivnosti odreda “El mudžahedin” do 2001. godine i 11. septembra, a Džaferović je već tada imao sve informacije o djelima terorističke prirode, te 1994. godine znao da su ova lica izvori terorističke prijetnje i nosioci terorističkih aktivnosti.
Prema Galijaševićevim riječima, nadzor koji je CSB Zenica imao nad odredom “El mudžahedin” u maju se proširio na zajedničku operativnu akciju Vojne bezbjednosti i CSB Zenica – Sektor državne bezbjednosti.
Vojni i policijski nadzor mudžahedina operacijom “Vranduk”
Galijašević navodi da je ta operativna akcija nazvana “Vranduk” i pokrenuta 12. maja 1995. godine, a značila je potpuni operativno-tehničko i svaki drugi nadzor nad cijelim “El mudžahedinom”, a posebno nad komandom /operativna akcija “Vezir”/, komandantom Abu Malijem /operativna akcija “Vazal”/, glavnog obavještajca i bezbjednjaka Ajman Avada /operativna akcija “Derviš”/ i na kraju svih pripadnika ovog odreda, svih njihovih veza i kontakata.
Nadzor su obavljali vojno-bezbjednosni i policijski organi Uprave vojne bezbjednosti Trećeg korpusa i Sektora državne bezbjednosti u Centru službi bezbjednosti Zenica.
Operaciju “Vranduk”, dodaje Galijašević, odobrili su komandant tzv. Armije BiH general Rasim Delić i tadašnji ministar unutrašnjih poslova Bakir Alispahić, a plan i realizaciju vodili su pomoćnik Šefika Džaferovića načelnik Sektora državne bezbjednosti u CSB Zenica Fevzija Babić i načelnik Vojne bezbjednosti Trećeg korpusa pukovnik Ekrem Alihodža.
Cilj ove akcije, kako piše u Planu realizacije aperativne akcije “Vranduk”, bio je “preduzimanje mjera i radnji na dokumentovanju i presjecanju subverzivne i druge protivustavne i protivzakonske djelatnosti jednog broja pripadnika odreda žEl mudžahedinž i njihovih veza”.
Tajno slušanje i snimanje mudžahedina
Već 13. maja 1995. godine načelnik Uprave bezbjednosti u Generalštabu tzv. Armije BiH general Jusuf Jašarević “s ciljem praćenja, dokumentovanja i presijecanja obavještajne djelatnosti, kao i rasvjetljavanja svih aktivnosti pripadnika odreda žEl mudžahedinž, a na osnovu tačke 10 i 23 Pravila za rad Službe vojne bezbjednosti, predlaže, a komandant takozvane Armije BiH Rasim Delić odobrava, naredbu o sprovođenju sljedećih operativnih mjera: tajno slušanje i snimanje, tajno praćenje i osmatranje, tajni pretres, tajna kontrola poštanskih pošiljki”.
Galijašević navodi da je operativna akcija “Vranduk” vođena sve do kraja rata i obezbjeđivala je punu informisanost Centra službi bezbjednosti Zenica i Komande Trećeg korpusa o svakom trenutnom kretanju i aktivnosti bilo kojeg pripadnika “El mudžahedina”, a posebno komande tog odreda.
On ističe da su Džaferović i Mahmuljin imali informaciju o zarobljavanju 53 civila i vojnika Vojske Republike Srpske i poslali su vojnog policajca Izeta Karahasanovića da obiđe zarobljenike u Kestenu, kao što su bili informisani i o zarobljavanju 11 vojnika Lake prnjavorske brigade Vojske Republike Srpske /VRS/ od vojnog bezbjednjaka Zakira Alispahića zvanog Dugi, kao i bezbjednjaka iz Analitičkog odjeljenja Uprave za bezbjednost Trećeg korpusa Saliha Spahića.
Prema Galijaševićevim riječima, iako su znali sve o njihovom zarobljavanju, istog trenutka kada se zarobljavanje desilo – oni su dozvolili da zarobljenici puna tri mjeseca od 11. septembra 1995. do 14. decembra budu ritualno ubijani, mučeni i masakrirani, na način kako to danas svojim zarobljenicima rade Islamska država i Al kaida.
Ipak, ni Džaferović ni Mahmuljin nisu uradili ništa u septembru za vrijeme i poslije operacije “Farz 1995” i zločina počinjenih u Vozući i na Ozrenu, a operaciju praćenja i nadzora nad Ajmanom Avadom /OA “Derviš”/ okončali su 31. januara 1996. godine sa obrazloženjem da je taj dan napustio zemlju i otišao, mada je Avad i danas tu, u Zenici, ističe Galijašević.
“Džaferović je o svakom zločinu bio informisan u trenutku planiranja, a posebno u toku izvršenja. Bio je dužan spriječiti izvršenja zločina, ali nije. Znao je ko su izvršioci zločina i nije preduzeo nijednu mjeru sankcionisanja zločina nad srpskim narodom na Ozrenu”, navodi Galijašević u dijelu autorskog teksta sa podnaslovom “Vojska i policija zajedno sa mudžahedina u zločinu”.
On naglašava da je Džaferović bio upoznat i sa načinom na koji su ovi zločini vršeni ritualnim odsijecanjem glava, te mučenja koja su prethodila ovim ubistvima.
“Znao je gdje su primarne grobnice ubijenih civila i vojnika srpske nacionalnosti i znao je za premještanje grobnica – niti ih je sprečio niti ih je kaznio”, ističe Galijašević.
Prema njegovim riječima, Džaferović je u stvari bio pokrovitelj, djelimično naredbodavac, svjedok i saučesnik ovih strašnih zločina i koji je učinio sve da posljedice ovih nedjela i njihovi akteri do danas ne budu sankcionisani i da postanu prijetnja evropskom miru.
Galijašević ističe da već u 2001. godini Agencija za istrage i zaštitu /direktor Munir Alibabić/ obavještava sve državne organe o povezanosti Abu Malija sa terorizmom, ali i sa njegovim identitetima dobijenim u BiH i dokumentima BiH koje koristi.
Armije i brigade terorista koje je proizveo “El mudžahedin” u BiH
Galijašević naglašava da danas ne govorimo samo o odredu “El mudžahedin” nego o armiji i brigadama terorista i ubica koje je ovaj odred za dvije decenije aktivnog djelovanja obučio i proizveo u BiH.
“Za taj stepen bezbjednosne prijetnje danas najveću odgovornost snosi Šefik Džaferović, uz Aliju Izetbegovića, kreatora ideje islamskog društva, islamske vlasti i izgradnje islamske države, koji je jedini, kao bosanski ajatolah, mogao narediti Rasimu Deliću i njegovim generalima da prećute zločine, da završe sa operacijom žVrandukž i da saznanja iz te akcije i dokumenta unište”, ističe Galijašević.
On u autorskom tekstu konstatuje da Alija Izetbegović i njegovi politički nasljednici, uz njihove sluge u pravosuđu BiH, snose najveću odgovornost zbog činjenja i zataškavanja tih i drugih, vjerski motivisanih zločina, koji još nisu kažnjeni, čak ni otvoreni ili procesuirani pred sudovima u Sarajevu, niti ima izgleda da to uopšte i budu!
(Srna)
